Sławomir Grünberg podejmuje w swoim nowym dokumencie próbę odtworzenia niezwykłych losów autorki słów tej piosenki – Wandy Sieradzkiej. Jej skomplikowany życiorys staje się kanwą psychologicznego portretu matki i syna, którzy w rezultacie wojennej pożogi zostali jedynymi członkami rodziny Sieradzkich, a w czasach beznadziei komunistycznej rozdzieliły ich kontynenty. Wanda pozostała w Polsce, a jej syn wyemigrował najpierw do Holandii, następnie Poludniowej Afryki i wreszcie do Australii. Wanda po wyjeździe Zygmunta za granicę stwierdziła: „Hitler zabił mi rodziców, Stalin zabrał mi syna”. Jest to film o kobiecie, która przetrwała gehennę Holocaustu, o kobiecie, której niezwykły optymizm pozwolił przystosować się do trudnych warunków powojennej komunistycznej Polski.

• Krakow Movie, Filmy na Festivalu Kultury Zydowskiej
„Nie płacz, kiedy odjadę” to do dziś jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich przebojów z lat sześćdziesiątych, na którym wychowały się miliony Polaków, który właściwie wprowadził młode pokolenie Polaków w świat muzyki Zachodu, świat twista i madisona. Trudno spotkać dziś w Polsce osobę, która nie byłaby w stanie zanucić jego melodii. Jej popularność przerosła wszelkie oczekiwania.

Sławomir Grünberg podejmuje w swoim nowym dokumencie próbę odtworzenia niezwykłych losów autorki słów tej piosenki – Wandy Sieradzkiej. Jej skomplikowany życiorys staje się kanwą psychologicznego portretu matki i syna, którzy w rezultacie wojennej pożogi zostali jedynymi członkami rodziny Sieradzkich, a w czasach beznadziei komunistycznej rozdzieliły ich kontynenty. Wanda pozostała w Polsce, a jej syn wyemigrował najpierw do Holandii, następnie Poludniowej Afryki i wreszcie do Australii. Wanda po wyjeździe Zygmunta za granicę stwierdziła: „Hitler zabił mi rodziców, Stalin zabrał mi syna”. Jest to film o kobiecie, która przetrwała gehennę Holocaustu, o kobiecie, której niezwykły optymizm pozwolił przystosować się do trudnych warunków powojennej komunistycznej Polski.

• Krakowski Festiwal Filmowy, 2016
Przeboje z tekstami jej autorstwa śpiewali Jerzy Połomski, Sława Przybylska i Czerwone Gitary, jednak hit, z którym kojarzymy ją najmocniej, to słynne Nie płacz, kiedy odjadę w lirycznym wykonaniu Marino Mariniego. Film Sławomira Grünberga przedstawia Wandę Sieradzką jako ocalałą z getta miłośniczkę życia, duszę towarzystwa, żądną męskiej atencji piękność i przede wszystkim – artystkę. Praca w telewizji, dwa małżeństwa, podróże, dziesiątki niezapomnianych utworów, scenariuszy, wierszy… Wanda nie znosiła nudy, co potwierdzają w swoich opowieściach jej syn oraz przyjaciele.

• Retrospektywa filmow Slawomira Grunberga, kino Charlie, Lodz 
Historia Zygmunta Sieradzkiego, który po długim czasie wraca do Warszawy szukając skrawków pamięci o swojej mamie – Wandzie Sieradzkiej, będącej autorką tekstów do piosenek oraz poetką. W filmie usłyszymy utwór napisany przez W. Sieradzką wykonany przez Marino Marini – “Nie płacz, kiedy odjadę”.

Marino Marini zdobył serca Polaków po tym jak W. Sieradzka zauroczona włoskim piosenkarzem napisała dla niego ową piosenkę. Do tej pory jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich przebojów z lat sześćdziesiątych, na którym wychowały się miliony Polaków. Trzonem filmowej opowieści jest intymny wywiad przeprowadzony z Zygmuntem, w którym zmaga się on ze swoimi opiniami i uczuciami o swojej matce. Te często były dość skomplikowane.

Można powiedzieć, ze Wanda Sieradzka była zaborcza co do syna i ich relacje były dużo lepsze na odległość. Uzupełnieniem tego wywiadu są opinie innych osób bliskich Wandzie lub Zygmuntowi, z którymi przeprowadziliśmy wywiady.

Wanda wychowuje się w zasymilowanej bogatej rodzinie Żydowskiej Kahanow w Łodzi. Ojciec prawnik, Piłsudczyk, matka właściwości gabinetu stomatologicznego. Ważną role w życiu Wandy odgrywa gosposia Mania, która regularnie zabiera Wandę do kościoła po szkole, co jej pomogło uratować się jej w czasie wojny.

• Nie placz kiedy odjade (pokaz wersji roboczej filmu), Brooklyn Public Library 
Czy umiecie zaśpiewać piosenkę “Nie płacz, kiedy odjadę”? Założę się, że tak! Ponad pół wieku temu zaśpiewał ją włoski gwiazdor piosenki, Marino Marini i zdobył serca publiczności na koncercie w Sali Kongresowej, a potem zachwycił i rozkochał w sobie resztę Polaków. Zaśpiewał wtedy specjalnie dla niego napisaną przez Wandę Sieradzką piosenkę – “Nie płacz kiedy odjadę”. Piosenka stała się kultowym przebojem wielu generacji. Śpiewa się ją do tej pory przy wszelkich okazjach, a na tylnych szybach samochodów często widać nalepkę z pierwszym wersem piosenki.

Do dziś jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich przebojów z lat sześćdziesiątych, na którym wychowały się miliony Polaków, który właściwie wprowadził młode pokolenie Polaków w świat muzyki Zachodu, świat twista i madisona. Trudno spotkać dziś w Polsce osobę, która nie byłaby w stanie zanucić jego melodii. Jej popularność przerosła wszelkie oczekiwania.

Sławomir Grünberg podejmuje w swoim nowym dokumencie próbę odtworzenia niezwykłych losów autorki słów tej piosenki – Wandy Sieradzkiej. Jej skomplikowany życiorys staje się kanwą psychologicznego portretu matki i syna, którzy w rezultacie wojennej pożogi zostali jedynymi członkami rodziny Sieradzkich, a w czasach beznadziei komunistycznej rozdzieliły ich kontynenty. Wanda pozostała w Polsce, a jej syn wyemigrował najpierw do Holandii, następnie Poludniowej Afryki i wreszcie do Australii. Wanda po wyjeździe Zygmunta za granicę stwierdziła: „ Hitler zabił mi rodziców, Stalin zabrał mi syna”. Jest to film o kobiecie, która przetrwała gehennę Holocaustu, o kobiecie, której niezwykły optymizm pozwolił przystosować się do trudnych warunków powojennej komunistycznej Polski.

Sławomir Grünberg to wielokrotnie nagradzany reżyser, producent i operator filmów dokumentalnych. Jako absolwent wydziału reżyserii łódzkiej szkoły filmowej, wyemigrował do USA w 1981 roku i od tego czasu wyreżyserował i wyprodukował ponad 45 filmów dokumentalnych o tematyce społecznej, ekologicznej i problemach niepełnosprawności. Wielokrotnie nagradzany na międzynarodowych festiwalach, Sławomir jest zdobywcą prestiżowej nagrody Emmy za film School Prayer: A Community at War oraz laureatem nagrody Fundacji Guggenheim i Soros Justice Media. Sławomir Grünberg wygrał również konkurs im. Jana Karskiego, który nagradza filmy dokumentalne wykazujące się ‘odwagą moralną’ oraz otrzymał nagrodę DreamCatcher Award za poświęcenie i zaangażowanie w tworzenie filmów dokumentalnych. Jest laureatem Zotego Glana oraz prestiżowej nagrody przyznanej przez Festiwal Docboat 2009 dla międzynarodowej sławy dokumentalisty o polskich korzeniach. Wśród jego filmów znajdują się takie tytuły jak filmy: Portrety emocji, Santa Rosa, Coming out po polsku, Płonący facet czyTrans-Akcja. Wśród filmów wokół tematyki polsko-żydowskiej znajdują się: Powroty Szymona, Wyrzutki, Perecowicze, Dziedzictwo Jedwabnego oraz Uratowani przez deportację. Dwa filmy, do których był twórcą zdjęć, uzyskały nominację do Oscara: Legacy i Sister Rose’s Passion. Jego ostatni dokument “Karski i Władcy Ludzkości” to, zrealizowany w nowatorskiej formule, łączącej unikatowe materiały archiwalne i sekwencje animowane, film o Janie Karskim – bohaterze Polskiego Państwa Podziemnego, którego amerykański Newsweek uznał za jedną z najwybitniejszych postaci XX wieku.